Wanneer ik terugkijk op mijn jeugd, zie ik mijn vader tussen de meststoffen, potgrond en kruidenplanten. Aan de keukentafel in Keiem vulden we doosjes met zakjes poeder dat bloemen langer liet bloeien. Later kwamen er meststoffen voor biologische teelt, potgrond in zakken, een groeiend bedrijf en een netwerk van mensen die zich bekommerden om het leven en de ecologie van onze planeet.

Ik was nog een kind, maar ik voelde: hier wordt iets belangrijks gezaaid. Zaadjes van bewustzijn over natuurvoeding, kruidengeneeskunde, eerlijkheid en transparantie. Zaadjes die mij de weg wezen naar ecologisch leven, gezondheid en filosofie.

Mijn vader volgde zijn hart. Hij gaf lezingen over biologisch tuinieren, bouwde een prachtige kruidentuin, en leerde ons dat goed advies, integriteit en zorg voor de aarde de basis zijn van overvloed.

Een lijn van zoekers en zaaiers

Niet alleen mijn vader, maar ook mijn grootvader was een waarheidszoeker. Hij reisde, stelde vragen en durfde verder te kijken dan de overtuigingen van zijn tijd. Soms met pijn en verlies, want ook dat hoorde bij zijn pad. Hij verloor zijn moeder op jonge leeftijd, kende de verwoesting van oorlog en droeg de sporen van verdriet.

Toch waren het precies die ervaringen die ook bij hem zaadjes plantten: inzichten, kracht, wijsheid. Lijden blijkt vaak de voedingsbodem voor groei en transformatie.

Die lijn van zaaiers en zoekers loopt door tot in mijn eigen leven. Dankzij mijn vader en grootvader durfde ik zelf te ondernemen, te reizen, te schrijven en te onderwijzen. De liefde voor kruiden, natuur, gezondheid en spiritualiteit die ik nu deel, ontsproot ooit uit de aarde die zij bewerkten.

De laatste gesprekken

In de laatste jaren van zijn leven keerde mijn vader steeds meer terug naar de essentie. We voerden opnieuw gesprekken, luisterden naar elkaar, en konden delen wat ons hart bewoog. Hij las graag gedichten voor, zoals van Pablo Neruda:

“Langzaam sterft wie niet reist,
wie niet leest,
wie geen muziek beluistert…”

In die woorden herkenden we elkaar. In de stilte die volgde, groeide verbinding.

Toen zijn laatste dagen aanbraken, speelde ik voor hem de Hart Sutra-mantra. Het is een eeuwenoude tekst uit het boeddhisme, die vertelt dat lijden ons kan leiden naar inzicht en dat alles,  ook pijn in cyclische beweging is. Duisternis is nooit blijvend; het is de plek waar zaadjes ontkiemen, waar licht geboren wordt.

Een nalatenschap van zaadjes

Mijn vader leerde me dat de aarde voedt, dat eerlijkheid draagt, dat lijden wijsheid schenkt en dat liefde de kern is. Hij liet me zien dat ieder mens zaadjes plant, vaak zonder het zelf te beseffen. Zaadjes die later in ons leven opkomen en hun vruchten dragen.

Ik ben hem diep dankbaar voor de kennis van het leven die hij mij meegaf. Het was die kennis die mij leidde naar Ayurveda . Een weg waarin natuur, gezondheid en spiritualiteit samenkomen. Wat hij in mij zaaide, blijft verder groeien. Dankzij hem kan ik verder zaaien in de rijkdom van de natuur, en de wijsheid en liefde die ik ontving met anderen delen.

Moge hij één zijn met de essentie van het leven.
En moge ieder van ons, in ons eigen hart, de zaadjes van liefde en wijsheid laten groeien.

“Duisternis draagt het begin, waar groei zich ontvouwt, waar transformatie wacht, waar licht geboren wordt.”

Mijn vader, geboren te Keiem op 15 juli 1938 en overleden te Ieper op 13 september 2025. Het laatste afscheid van mijn vader vindt plaats op zaterdag 20 september 2025 om 10.30 uur in de aula van Uitvaartcentrum Cornelis, Woumenweg 26 in Diksmuide.
Hij werd 87 jaar. 

Lies Ameeuw

De aftocht is geblazen,
het vallen begonnen.
Bomen laten los en kijken uit
naar winterslaap.
Tijdens dit latente leven
zal hun skelet kou en vorst
trotseren.
Voor mij ligt gespreid
een herfsttapijt geweven,
spontane compositie als van een
kind.
Betreed me, vraagt het bos
en kijk me aan.
Binnen enkele weken is
dit fenomeen gedaan.
Vergaan.

Gerard Ameeuw